Pszczoła murarka

Z uwagi na wysoką śmiertelności pszczoły miodnej naukowcy poszukują innych owadów, które wspomogą je w skutecznym zapylaniu roślin. Dużą nadzieję pokłada się w dziko żyjącej pszczole murarce, zwanej też pszczołą samotną. Ta włochata pszczółka prowadzi samotniczy tryb życia albo żyje w koloniach. Choć nie daje miodu to jest świetnym zapylaczem roślin, również tych uprawianych pod osłonami. Możemy ją spotkać na terenie całej Polski. Gniazda zakłada w spróchniałych drzewach, drewnianych belkach, słupach, konarach, pustych łodygach roślin (trzcina, ostrożeń, barszcz), czasem w szczelinach skał i murów. Potrafi zasiedlać nawet pustaki. Swą nazwę „murarka” zawdzięcza sposobowi budowy gniazda. Do zasklepiania otworów w pustych łodygach, drewnie czy szczelinach w murze używa mieszaniny swojej śliny z piaskiem lub gliną. Młode murarki wygryzają się z kokonów na wiosnę. Ich loty trwają od pierwszych dni kwietnia do końca czerwca. Żyją około 8 tygodni. W tym czasie zbierają nektar i pyłek, budują gniazda, składają w nich jaja. Po zalepieniu gniazda samica ginie. W kilka dni po zamknięciu komórek z jaj wylęgają się larwy, które we wrześniu przepoczwarzają się i w oprzędach czekają na powrót wiosny. Dzięki zimowaniu postaci dorosłych w kokonach można w odpowiednich warunkach temperaturowych sterować szybkością ich rozwoju, przyspieszając lub opóźniając ich wyloty, w zależności od terminu zakwitania roślin.

W związku ze zmienną pogoda w okresie wiosennym praktykuje się wykładanie kokonów murarki ogrodowej w odstępach. Ma to na celu głównie zwiększenie przeżywalności gatunku. W praktyce wygląda to tak, że połowę kokonów wykłada się np. w połowie marca, a drugą część 10-14 dni później. Jeżeli zatem pierwszą partię owadów spotka trudna sytuacja pogodowa, to drugie uwalnianie pszczół sytuację
może uratować.

Kokony w opakowaniu z otworkami ustawia się w pobliżu domku dla murarki, tak aby po wylocie pszczoła rozpoznała teren i szybko znalazła dobre miejsce do gniazdowania w domku jaki dla niej został stworzony.

Murarka ogrodowa jest gatunkiem polifagicznym. Odwiedza około 150 gatunków roślin, m.in. wszystkie gatunki drzew owocowych, porzeczki, maliny, truskawki, jeżyny, rzepak, wykę czy mniszek. Swojego pokarmu szuka w zasięgu około 300 metrów od gniazda, dlatego najlepiej by zamieszkała blisko naszych domostw. Zwłaszcza, że charakteryzuje się całkowitym brakiem agresywności wobec ludzi. Wystarczy przygotować dla niej odpowiednie domki i umieścić je w ogrodzie. Najczęściej do przygotowania gniazd wykorzystuje się źdźbła trzciny pospolitej, które powinny mieć długość 18-20 cm i średnicę otworów 8 mm. Każdą rurkę trzeba odciąć tuż za kolankiem, tak aby z jednej strony była szczelnie zamknięta, a z drugiej otwarta. Następnie układa się je w pakietach po kilkanaście lub kilkadziesiąt sztuk i umieszcza w drewnianych, zadaszonych skrzynkach, aby zabezpieczyć je przed deszczem.

Wlot do rurek powinien być skierowany na południe, zachód lub wschód. Generalnie, im większe nasłonecznienie, tym chętniej będą zasiedlane przez murarki. Z pewnością szybciej i chętniej zasiedlą przygotowane dla nich domki jeśli posadzimy posadzimy w ich sąsiedztwie rośliny pyłko i nektarodajne, np. leszczyny, lipy, wierzby, czeremchy, czarny bez, maliny i macierzanki.